De toan fan Anne-Meta Kobes: "Kunst"

Het gehele pakket lag roerloos op de informatietafel in de hal. Ik schrok: het liep tegen het einde middag en de klok was nog niet verzet, waardoor op dit uur de schemering gretig haar weg zocht door de straten.

Helemaal scherp zag ik het dus niet, maar als ik me niet vergiste lag daar een lichaam. En het was niet alleen: ook rechts in de hal lagen grote bulten mens.

Ik duwde de voordeur verder open en stapte naar binnen. En tijdens die beweging realiseerde ik me: dit waren onze gasten voor de Kunstmaand. Deze polyester figuren zouden de kraak in de kerk komen bevolken.

Al enkele maanden geleden had iemand van de organisatie gevraagd of we bezwaar hadden tegen een paar extra mensen in de kerk. De sculpturen zouden uitdrukking geven aan de vergankelijkheid van de mens, lichte de organisatie toe. Het zijn eerlijke beelden, zeiden ze. Ze zouden als provocerend ervaren kunnen worden.

Maar voor een beetje provocatie zijn we hier op Ameland niet bang. En bovendien: als je als dominee de mogelijkheid krijgt om onze sterfelijkheid met woord en beeld ter sprake te brengen, dan laat je die kans niet liggen. Dacht ik.

Een dag later stonden de figuren recht op hun voeten. Ze waren uitgestald op het balkon, in het licht dat door de boogramen naar binnen viel. Daar stonden ze tijdens de kerkdienst, die toevallig ging over een man die zich schaamde voor zichzelf en zich daarom verstopte in een boom. Maar deze figuren toonden zich onbekommerd.

Na de dienst liepen we met koffie in de hand naar boven, om de expositie alvast te bekijken nog voor de Kunstmaand officieel geopend was. En ik zag ons staan: met lichte afschuw om zoveel naakte waarheid. Maar vooral met verwondering, omdat we eigenlijk in elk van die figuren ook iets van onszelf konden zien."