De toan fan Anne-Meta Kobes: "Hoogwerker"

Hoog boven de stoep zweefde het bakje. Er stond een man in. Een schilder in een overal. Ik keek naar de grote stalen arm van de hoogwerker, toen naar dat lichaam van de schilder die over het hekje van de bak leunde.

Naar zijn arm licht gebogen. Naar zijn hand, die losjes een kwast vasthield. Naar het hout van de steel, de haren en uiteindelijk de punt die sierlijk langs de sponning van een raam bewoog.

Het beeld fascineerde me. Ik bleef staan kijken naar hoe die hele constructie was neergezet met als enig doel dat zachte bewegen van die haren. Een streek verf op precies de juiste plek van het kozijn.

Ik dacht: dat is mooi. Hoe een grote beweging de kleine precisie ondersteunt. Zoals de kringen in de vijver als je er een steen in gooit: hoe dan de cirkels vanuit het midden steeds groter worden. Maar dan dus die beweging omgekeerd: hoe alles zich richt en vormt en beweegt naar juist dat kleine moment. Dat midden. De nauwkeurigheid. De concentratie.

Ik kom het in het leven en het werk ook tegen. Die grote bewegingen. De feesten, de verjaardagen die niet thuis, maar in het café worden gevierd. Het brede zwaaien op straat. De toffe evenementen die je hier op het eiland altijd weer kunt beleven. Hoe fijn het is om samen uitbundig het leven te vieren.

Tot we soms stilgezet worden. En hoe dan, als in een vacuüm, alles zich plotseling tot de kern herleidt. Hoe al die gezelligheid en al dat sociale dan samengebald worden in aandacht. In zwijgen. In stil zijn.

Hoe we hier zwijgend in de rij staan voor een condoleance. En zwijgend de weg gaan naar het kerkhof. Hoe dan alles op scherp staat. Met aandacht en de precisie. Alsof een grote arm ons precies brengt op die plek waar nu alles samenvalt. En waar wij, met zachte bewegingen, nieuwe streken zetten."