De toan fan Anne-Meta Kobes: "Lancering"

Dat die redders ook weer een keer naar huis moeten, lijken velen over het hoofd te zien. Maar juist vanaf het moment dat de reddingsboot op de golven danst, vind ik de demonstratie op z'n mooist. De touwen, die het publiek eerst op veilige afstand houden, zijn dan weggehaald. Je staat midden in het proberen. Let op, roepen de redders aan de wal. Want dit is een levensecht spel! Dan valt er vaak een stilte over het strand. Je voelt de concentratie.

Met onze schoenen en sokken in de hand en onze tenen in het afkoelend zand, stonden wij te kijken. Een kind bouwde een kasteeltje van schelpen. Ondertussen maakten de paarden zich op om te trekken. Ze staken donker af tegen de lichtblauwe lucht waarin de zon langzaam onderging. Een fluit klonk en de paarden zetten zich schrap. Ze trokken de boot op de wagen. De redders op het schip wierpen hun gewicht in de strijd om een kanteling in gang te zetten. Een klik en de boot stond. Recht op het onderstel.

Nu moest die zware wagen nog uit het zachte zand van de vloedlijn getrokken worden. Een andere inspanning, alle paarden deden nu mee. Ze briesten en gooiden hun benen omhoog. Nog een keer klonk de fluit en toen ratelden de banden op het strand.

Nu ook de proef van de terugkeer geslaagd was, begonnen de toeschouwers weer te spreken. Iemand applaudisseerde. Ik praatte bij met jongeren uit de straat.

We fietsten samen achter de wagen aan, het dorp weer tegemoet en wensten elkaar een fijne avond. Toen keerden we terug naar huis, voor het toetje. In het besef dat we dit zomaar als tussengang hadden kunnen beleven: het samenzijn, de natuur, de paardenkracht, de mannen- en vrouwenmoed. We reden dankbaar de avond in."