Riedslid is ek fotograaf en dichter: "Ik wist niet dat ik dat in me had"

"Als raadslid ben ik beslist niet de gemakkelijkste. Velen zien me als een lastige luis in de pels. En dat is mijn rol daar ook: elkaar scherp houden. Maar wie me privé kent, weet dat ik buiten de politiek een rustige en aardige jongen ben", seit Westenberg.

Dy rêstige, hast 'leave' kant komt ta utering yn gedichten en foto's dy't er op Facebook pleatst en dy't yntusken ek ta twa bondels laat hawwe. De bondel Mijn koffer ferskynde fan 't simmer en jout in bûnte samling (natuer)foto's en bypassende, koarte gedichtsjes. "Zie het maar als een bundeling positieve beelden en gedachten, zonder literaire aspiraties."

Dat Westenberg dêryn slagget, blykt wol út de reaksjes dy't er krijt. "Mensen zijn vaak emotioneel geraakt, door wat ik schrijf. Meerdere keren hebben mijn foto's en/of gedichten bijvoorbeeld een plek gekregen op een rouwkaart. Dat iemand dat bij leven al heeft bepaald of dat een familie daarvoor kiest, vind ik bijzonder. Als iemand een tekst van mij op een rouwkaart wil hebben, raakt me dat."

Ronald Westenberg skriuwt noch mar sûnt in pear jier gedichten. "Het begon in de coronaperiode met een praatje bij een plaatje. Elke dag een foto van een vogel die ik bijvoorbeeld in de Lindevallei had gezien, met een korte tekst erbij. Pas later werden de teksten gedichten. Ik wist niet dat ik dat in me had", seit Westenberg beskieden.

"Het helpt me ook om te relativeren bij al die punten die op een raadsagenda staan. Waar het echt om gaat, is gezondheid, mensen ontmoeten en genieten van de natuur.

It programma Buro de Vries gie mei Westenberg op 'en paad yn de Lindevallei, mei it fototastel yn de oanslach en de bondel ûnder de earm.