De toan fan Jan de Groot: "Rînchy"

Jan de Groot © Omrop Fryslân
""Skriif dou dan maar 's kollum", saai ik irriteerd. Deuze sin sêg ik in 'n doen-'t-sels-saak. En aigenlik is 't lachwekkend dat ik in soa'n winkel staan. Ik bin namelik bra onhandig.
Onhandig en dochs in 'n doen-'t-sels-saak... Dat fraagt om moeilikheden. En dat klopt, want ik had 't an 'e stok met 'n ferkoper fan die saak. In 'e regel blyf ik altiten rustig en kin ik mij beheerse, maar se motte mij niet de gek ansteke of denigrere, want dan hewwe se an mij 'n dregen een. Ik laat mij niet op myn kop skite.
't Begon allegaar doe't bliken deen dat 't kraantsy fan 'e stortbak lekte. Ik most derom 'n nij rubbertsy hale. Ik kon dat rubbertsy d'r fansels niet sels útkrije om die met te nimmen om sien te laten. Maar, soa docht ik, at ik nou foto's maak fan die kraan en anslútting, dan wete se fast wel watfoor rubberrînchy 't weze mot. Se binne der ommers heel wat mâns.
De toan fan Jan de Groot
Mis! Al gau kwam ik d'rachter dat dut dochs niet soa snoad fan mij waar. Want doe't ik an 'e beurt waar, keek de ferkoper mij an doe't ik him de foto sien liet, begelaidend met 'e tekst dat ik soa'n rînchy hewwe most. Die fint maakte d'r doe 'n dramateneelstikky fan. Niet te loven. Dat-y mij soa niet helpe kon en at ik wel wist dat d'r honderten ferskillende rubberdinchys waren en dat deen-y op soa'n pedante en denigrerende menier dat bij mij de stortbak fol begon te lopen.
Ik laat mij hier niet ferkasse! Wat sille wij nou beleve! Ik fertelde him dat-y maar 's lere most om him te ferplaatsen in mînsen die't gyn ferstand fan technyk hewwe. "En at 't dij niet lukt om met sokke mînsen om te gaan, dan bistou poer ongeskikt om hier te werken, want d'r komme fast meer hampelmannen as ik die't 'n waterpomptang niet fan 'n knyptang onderskaide kin", lâs ik him de les.
Maar hij begon maar weer dat-y an 'n foto... Ik onderbrak him, want dat deuntsy had ik al hoord en saai dat ik goeie bedoelings had; wat ik bij him op gyn inkele wize bespeure kon.
Dat ik 't ferkeerd inskat had, dat wist ik soa starigan wel. En doe kwam dus inenen die sin: "Skriif dou dan maar 's 'n kollum." Met der fort achteran: "Maar meskien bistou dèr just onhandig in."
Ik worde wat rustiger. "Hoor 's", begon ik as 'n túke skoalmeester, "niet elkeneen kin alles", houde ik him foor. Ik kreeg him soafeer dat-y syn ekskúses anboad. Aksepteerd fansels. Sând d'rover.
En wat is de moraal fan 't ferhaal? Wat hew ik hier nou fan leerd? Nou, dat ik sels soa wainig mooglik naar 'n doen-'t-sels-saak gaan mot, maar overlate mot an een die't d'r àl ferstand fan het. Der hou ik mij tena maar an."