De toan fan Jan de Groot: "Rivaliteit"

Dut hadden wij trouwens allenig maar met St.-Jabik en niet met Froubuurt. Dat sil fast te krijen hewwe met 't fait dat soawel St.-Anne as St.-Jabik op sundeg foetbâlden.

Tidens myn foetbâlloopbaan, maar ok lang derfoor fansels, waar d'r flinke rivaliteit tussen baide klups. Dan gong 't d'r betiden omdeur! Al had ik 't idee dat 't de Stjabuurtsters altiten hoger sat en nag fanatiker waren as Stannebuurtsters.

Je kregen 't gefoel dat se alles ferlieze mochten, at se maar fan hoofddorp St.-Anne wonnen. Maar wij wouwen fansels ok fan St.-Jabik winne. Wat sille wij nou beleve!

Maar 't gong d'r dus omdeur tidens deuze derbys. Niet allenig bij de wedstriden fan 't eerste, maar ok op rekreatyf nivo. At je d'r dan as búttenstaander bij stonnen, dan souwen je in eerste instânsy niet deur hewwe dat wij op rekreatyf nivo speulden. Maar 't bedinklike nivo, ferraadde al mâle gau dat 't puur rekreatyf waar.

Iksels waar in elk gefal stikken fúller at ik teugen St.-Jabik speulde. Dan mijde ik gyneen. Dan kon 't mij niks skele at ik nou teugen 'n groate sterke fint lyk as Dirk Bouma kwam te staan of just 'n yl fintsy. Ik waar nooit benaud.

Ik mâg wel fan mijsels sêge dat ik in sokke wedstriden foorop in 'e striid gong. Dat 't kin niet âns of der komme ferhalen út. D'r binne 'n prot te fertellen; der sou ik 'n boek over skrive kinne, maar ik hou 't bij een anekdoate.

Op 'n keer worde Dirk Keizer, ôns beste speuler, ongelooflik hard ônderút haald deur Johannes Koopal in 'n hoek fan 't feld. Ik ston d'r 'n heel eand fanôf, maar ik sprintte d'r as de weerlicht hine en skopte, wilens de wedstriid stil laai, Johannes teugen syn bonken an.

Ach ja, doe waar ik nag 'n jonge jonge, h'n, die't nag och soa impulsyf waar. At je al wat ouwer binne, dan doen je soks fansels niet.

Maar goed, ik kwam foor 'ôns' Dirk op. Simon de Jong waar skaidsrechter. Hij waar geboren in St.-Anne, maar weunde doe in St.-Jabik en nou trouwens weer in St.-Anne. Fansels ston Simon bij dut akkefisy.

Hij gong na mij toe, maar in plak fan mij 'n rooie kaart te geven, kwam hij doe met syn legendarise woorden: "Dut doen wij niet weer, h'n Jan." Ik wist doe ok al dat ik te feer gaan waar. Ik gâf toe dat ik fout weest waar en boad an elkeneen myn ekskússes an. En wij gongen fleirig feerder. Dus niks gyn kaart foor Johannes en mij.

Maar wete jim wat nou soa leuk waar? At de wedstriid ôflopen waar, dan satten wij in de dârde helft allegaar bij deselde pertij. Baide tiims maakten d'r dan 'n och soa'n gesellige overdâg fan.

En in die klaine smoeke kantine fan St.-Jabik speulden wij fansels allegaar feul beter as op 't feld, temînsen an al die ferhalen te horen. Echt, wat mis ik stikem die wedstriden Maar ja, 't blyft bij dromen.