De toan fan Anne-Meta Kobes: "Weg"

De auto pakten we vol met spullen die je nodig hebt om een week enigszins beschut, warm en gevoed te kunnen leven. En met nog een paar spullen extra... Onze bestemming was een lommerrijk grasveld te midden van hoge bomen, op steenworp afstand van de speeltuin.

Na wat gezwoeg met stokken, tentdoek, matjes en slaapzakken zaten we voldaan voor de tent, met de tenen in het gras. Hier zouden we vakantie vieren. Hier zou het vást gaan lukken: dat vervelen. En dat er dan zomaar allerlei nieuws zou ontstaan, in de rust van dat moment. Wij zaten er klaar voor.

En toen hoorde ik de snelweg.

Ik hoorde de brommende motoren van auto's op de cruise control. Het suizende geluid van rubber op wegdek. Het diepe grommen van vrachtwagens die accelereren. Achter de zachte groene heggen van de camping bevond zich de belangrijkste verkeersader van het zojuist bereikte vakantieparadijs.

Een blik op de recensies online leerde dat ook anderen verrast waren door de soepelheid waarmee het geluid over de heuvels kwam rollen. Je wende er wel aan, schreven de meesten. Na een paar dagen hoorde je het amper nog.

Maar mijn oren zijn na anderhalf jaar eiland afgesteld op het opvangen van zacht geritsel en lichtvoetige vogelgefluit. En zo maakte ik iedere dag de morgenstond mee, helder en bewust gewekt door de geluiden van een land dat wakker wordt en zich verplaatst naar supermarkt, werk of school.

Ik bedacht me dat het een luxeprobleem was. Dat ik hier in ieder geval ontspannen en zonder agenda of telefoon op mijn luchtbed kon liggen. Ik had immers vakantie. En zij, daar op de snelweg, moesten waarschijnlijk van alles. Dat was een troost. Zij het dat die mensen dáár ergens naar onderweg waren en ik hier in het geluid achterbleef.

Goed: de vakantie was er niet minder plezierig om. Er werd zelfs een beetje verveeld. En naast de gereisde mijl werden er ook boeken gelezen. Zomaar drie achter elkaar. Maar nadat we thuis gekomen waren, ben ik eerst even in onze tuin gaan staan.

In de schaduw van de appelboom, met de voeten in het hoge gras en de blik op de waddendijk. En ik hoorde: niets. En de stilte kriebelde weldadig in mijn oren.