De toan fan Anne-Meta Kobes: "Trouwen"
15 july 2022, 08:20 • 2 minuten lêstiid
"Vandaag is het een bijzondere dag, want: mijn zusje trouwt! Zij en haar geliefde willen hun liefde vieren, mét ons er bij. Ze vragen ook een zegen over hun huwelijk, want er is iets dat hen inspireert."
Ze hebben verhalen ontdekt die richting geven en waartoe ze zich willen verhouden. En die zegen, die mag ik uitspreken. Een heel bijzondere dag, dus. Kriebels in de buik! Of zijn het vlinders?
De toan fan Anne-Meta Kobes
Voor de bruiloft reisde ik naar de wal. Deze weken komen veel bruidsparen juist naar Ameland. Ze nemen hun familie en vrienden mee naar de mooiste plekjes van het eiland: bijvoorbeeld naar het schuilkerkje dat in Nes verstopt ligt tussen weelderige tuinen en onder monumentale bomen.
Het is de oudste Doopsgezinde kerk van het eiland. Die heet 'de Vermaning', omdat men hier werd vermaand aangespoord om goed te leven.
In dit kerkje ga ik regelmatig voor. Het is een fijne plek, waar je direct rust en stilte voelt. Er zijn gebrandschilderde ramen met strakke, geometrische figuren. Je kunt er een engel in zien die je met armen wijd omhelst.
Er is het uitzicht naar buiten, op al dat groen dat nu volop in bloei staat op de bijen die langs zoemen en soms dronken van de nectar hun kopjes stoten tegen het warme glas.
Er is het wonderlijke plafond, dat zich in een boog over je uitstrekt. Een houten gewelf in zacht groen, wit en blauw. Het kerkje voelt als een huiskamer, een plek waar je thuis kunt komen.
Lange tijd kon je op Ameland maar op twee locaties voor de wet trouwen. In het gemeentehuis en in die romantische Vermaning. Van die laatste locatie werd dus grif gebruik gemaakt. Als ik daar ben, stel ik me voor hoeveel bruidsparen hier elkaar al diep in de ogen hebben gekeken.
Hoe ze uitspraken, in alle openbaarheid, dat zij het aandurfden om de toekomst samen te delen. Als dominee mag ik regelmatig een stukje oplopen met mensen die op weg zijn naar die Grote Dag. En ik vind het iedere keer weer ontroerend om te zien met hoeveel vertrouwen zij dan letterlijk de handen inéén slaan.
Vandaag zal de ontroering ook wel niet ontbreken, denk ik. Nog even diep adem halen, nog één keer door de teksten bladeren en dan is het zo ver: het feest. De liefde. Tot in de kleine uurtjes, tot in de verre toekomst op hoop van zegen!"
