De toan fan Anne-Meta Kobes: "Outfit"

Klaar voor het avontuur, de ontspanning, de zon en de zee. In die tijd keek ik soms een beetje meewarig naar de mensen die van de boot áf kwamen. Zij moesten weer naar huis vulde ik in. Voor hen was de vrije tijd voorbij. Nu glimlach ik om die blikken.

Wat me vrijdag ook deed glimlachen, waren de outfits die zag aan de andere kant van het hek. Je kunt eilandgangers vaak herkennen aan hun stevige schoeisel, de petten en zonnebrillen, de waterdichte rugtassen het liefst in gedempte kleuren.

Maar naast díe herkenbare kleding zag ik deze vrijdag ook kleurexplosies. Groepen reizigers gehuld in eendrachtig blauw, geel of groen. In steeds dezelfde shirts vol logo's. Het was duidelijk: hier scheepten sportteams in.

Badgasten die niet kwamen luieren op het strand, maar die kwamen lópen. En rugbyen. Zij maakten zich op voor 25 of 50 kilometer wandelen tijdens het Rondje Ameland. Of ze kwamen deelnemen aan het Ameland Beach Rugby Festival. Hun outfits drukten teamgeest uit en gaven een duidelijk signaal: hier zijn wij. Niet te missen en niet te verslaan.

Wat is dat toch, dacht ik, dat we er soms behoefte aan hebben om zo zichtbaar één groep te zijn? In onze samenleving draait het toch juist om het individu? Jouw identiteit en jouw karakter. Je eigen expressie, dat lijkt het hoogste goed. Maar deze teams hulden zich juist met plezier in de kleuren van hun groep. Juist dááruit bleek hun karakter.

In de tweede eeuw voor Christus schrijft wijsheidsdenker Sirach: 'De kleding van een mens, zijn lach en zijn manier van bewegen laten zien wie hij is'. 22 eeuwen later is daar nog niet veel aan veranderd.

Ik ben benieuwd wat ik er komend weekend van zie: als weer nieuwe groepen het eiland komen bewonen. Dan zijn de shantykoren en de dweilorkesten aan de beurt, voor het Muzikaal Bootwateren. Ik denk dat ik vanmiddag weer op de pier ga staan."