Rense Sinkgraven skriuwt dowemelkersroman: "Geluid van vleugels is verslavend"

Dowemelkers wurde wekker mei harren dokes en se gean der mei op bêd. Alles stiet yn it teken fan it wolwêzen fan de fleaners. Foar bûtensteanders is dy fassinaasje bytiden net te begripen. Filosoof en skriuwer Rense Sinkgraven kaam as lyts jonkje al mei de dowesport yn kontakt.

"Met een vriendje ging ik mee naar een buurman met duiven. Hij nam ons mee naar zijn duiventil. We kregen beide een paar duifjes." Op dy wize besochten âldere dowemelkers de jonges entûsjast te meitsjen foar de sport, dy't tsjintwurdich hieltyd mear fergrizet.

"De roman 'Dorus de Doffer' gaat over twee duivenmelkers, twee grote concurrenten op de vlucht Sint Vincent, een van de mooiste tochten van het jaar. Het is geschreven vanuit Wicher, de eigenaar van Dorus, zijn wonderduif."

It boek giet net allinnich oer dowen, mar ek oer de leafde. De relaasje fan Wicher stiet behoarlik op spanning troch dy fassinaasje foar syn dowen. "Eigenlijk moet je als partner van een duivenmelker er 100 procent achter staan."

Net alle dowemelkers binne gelyk. "Wicher is de natuurlijke duivenliefhebber, die wil dat zijn duiven vrij kunnen vliegen en leven. Hij laat zijn duiven helemaal vrij. Daar tegenover staat Lambert, die aanhanger is van de vleugeltheorie. Dat is een hele andere wereld. Persoonlijk voel ik meer voor de vrije wijze van Wicher", fertelt Sinkgraven.

"Eigenlijk is die spanning die je voelt op zo'n vlucht verslavend. Je kunt het bijna vergelijken met gokken. Het is een soort adrenaline, een spanning, een schitterend gevoel als je wacht op die duif en opeens klapt er eentje op het hok. Ik voel het nu nog steeds."

Dochs naam Sinkgraven ôfskied fan syn bisten. "Toen ik in dienst ging, verzorgde mijn moeder de duiven, maar toen ik later ging studeren, ben ik ermee gestopt en ik zou het nu ook niet meer willen." Dochs fielt er noch altyd dat spesjale gefoel as der dowen oanfleanen komme.

Yn Bûtenpost wennet de 25-jierrige Martine Koopmans, in froulike dowemelker, dy't mei har dokes geregeld yn de prizen falt. Se rekke ferslingere oan de sport troch har freon Booij. "Earst wienen we elkoars konkurrinten, mar no fleane we tegearre. Der is gjin dei dat we net mei de dowen dwaande binne."

Martine falt op, om't se in jonge en in froulike dowemelker is. Dat is ek de reden dat Sinkgraven dit boek skriuwe woe. "Het is een prachtige sport, maar het kalft ook af en dat is zonde. Ik hoop dat ik met deze roman de liefde voor de sport kan meegeven."