De toan fan Nelleke IJssennagger-van der Pluijm: "Drokte"

'Ik haw it sa ferskuorrende drok', hear ik de iene kollega tsjin de oare sizzen, as ik op de knop fan it kofjesetapparaat druk en tagelyk wachtsje op in printsje. Twa miggen yn ien klap! 'Ik ek, ik haw safolle ôf te meitsjen foar de peaskedagen, en dan moat ik noch kolleezje jaan en in lêzing tariede', seit de oar.

Aldergeloks beslute sy dat sy it noch wol oan tiid hawwe foar in twadde bakje oan de kantinetafel, sjoch ik as ik mei myn kofje en printsje fuortrin.

Nettsjinsteande myn effisjinsjeslach fan printsje en tagelyk kofje helje bin ik dochs 5 minuten te let yn de folgjende zoomgearkomste. Dat neame wy dan mar in akademysk kertierke. It slagget op guon dagen gewoan net altyd alles betiids te dwaan of oeral betiids te kommen, hoe ferfelend ik it ek fyn om te let te wêzen.

'Wêr binne we no altyd sa drok mei, dat it net slagget om op tiid te kommen, yn it foar te wurkjen of foar alles genôch tiid te hawwen?', freegje ik myn kollega der't ik in wurkoerlis mei haw. 'Mei putsjes', seit hy, 'mei de putsjes fan ússels en mei dy fan oaren dy't it te drok hawwe om harren putsjes te dwaan.'

'We binne dus eins allegearre putsjeman. Der is neat mis mei, mar wy moatte noch wol tiid genôch hawwe foar de langetermynsaken, de strategy, it oertinken, en net allinnich fan putsje nei putsje drave', analysearret de kollega. 'Ja, dat jout wat om oer nei te tinken', sis ik, 'mar no moat ik fuort want ik moat nei in kongres.'

Krekt ien minút te let kom ik op it kongres oan. Aldergeloks begjint it mei kofje dus bin ik moai op 'e tiid. En kofje, dat kin ik wol brûke. Mar dan sjoch ik dat der fan dy tige lytse kopkes klear stean en bin in bytsje teloarsteld. Sa'n kopke mei twa slokken deryn, der hast dochs net echt wat oan. Dan moat ik mar twa kopkes ha.

'Koffie of thee?', freget de meiwurker. 'Koffie graag, lekker', sis ik mei oprjocht entûsjasme. Mar as ik de kofje sjoch dy't ynskonken wurdt, haw ik al spyt. De kleur is net dy fan kofje mar fan tee. Ik bin no bliid dat it bakje mar sa lyts is.

Krekt wannear't ik de twadde en lêste slok nim, wurd ik oansprutsen troch in kollega fan in oare organisaasje. 'Hoe giet it?', freget hy. 'It giet goed hear', sis ik. 'Wy binne mei in soad moaie dingen dwaande.' De folgjende tsien minuten fertel ik fol entûsjasme oer wat der allegear spilet, wat myn kollega's dogge en hokker plannen we hawwe.

'Moai om te hearren. En wachtsje, moatst as direkteur-bestjoerder dat no allegear dwaan?', is de folgjende fraach. 'Ik bin in soarte putsjeman', sis ik mei in grutte glimk om 'e mûle. 'En foar it grutste part hâldt myn wurk yn: gearkomme.'

Dan gean ik wat serieuzer in op de saken dy't der echt ta dogge: it meitsjen fan de plannen en de strategy, it wurkjen mei de kollega's, it sykjen nei kânsen foar de takomst, it soargjen foar de kontinuïteit fan de organisaasje en it ûndersyk en it sykjen nei mooglikheden om ús kollega's deryn te stypjen en romte te jaan, it útdragen fan ús wurk yn de mienskip, ús netwurk en de polityk, it oersjen fan it grutte gehiel en der foar stean.

Sa't no wol dúdlik wurden is, skriuw ik dizze kollum noch it meast foar mysels. Ik skriuw dit om ris rêstich stil te stean by de drokte en de hastigens. Yn dizze tiid slagget it hast net om der tiid foar te finen, en al hielendaal net om ris yn it foar te wurkjen. Mar mei dizze kollum haw ik dat dien!

Gewoanwei stjoer ik de kollum tongersdeitejûn op, juster dus foar jim. Mar dizze kear skreau ik de kollum al woansdeitejûn en stjoerde dy tongersdeitemiddei. Wat goed sa yn it foar, hoopje ik datst tinkst, dan hat sy de planning moai yn oarder. Mar de werklikheid is oars: it moat wol sa, want tongersdeitejûn bin ik te drok."